شاید امروزه بتوان از واژه ی نفوذ به عنوان یکی از پُرکاربردترین و مصطلح ترین واژگان جامعه ی سیاسی کشور تعبیر نمود؛ واژه ای که تنها محدود به حوزه ی سیاست نشده و در امور اجتماعی، اقتصادی و بالاخص فرهنگی امروز جامعه نیز خوانش های مختص خود را یافته و طیف گسترده و گوناگونی از انکار کنندگان و صد البته اثبات کنندگان را در فضای عمومی جامعه شکل داده است.

در این میان یکی از دلایل توجه ویژه ی عموم جامعه، بالاخص جامعه ی سیاسی کشور، به واژه ی نفوذ، آن هم در شرایط کنونی کشور را می توان، محصول عملکرد دولت یازدهم و به نوعی بازتاب تدابیر صورت گرفته ژنرال های بنفش، در حوزه ی مختلف اجرایی کشور قلمداد نمود؛ عملکردی که صرف نظر از توجه به آمارهای اینجایی و آنجایی که هر روز نفی و یا اثبات می شود، علاوه بر آنکه حرکت چرخ بسیاری از توانمندی های کشور را کُند و یا متوقف ساخته؛ موجب شده تا ناامیدی ویژه ای بر عموم جامعه در اصلاح وضع موجود و حرکت به سمت و سوی وضع مطلوب انقلاب اسلامی، پدید آورد.

بر این اساس بررسی مصداقی پروژه ی نفوذ در حوزه های مختلف سیاسی، اقتصادی، امنیتی و ... اگرچه می تواند به شفاف سازی فضای کنونی جامعه کمک نموده و بسیاری از اختلالات موجود اجتماعی را برطرف سازد؛ اما در واقع شأن این بحث توجه به نفوذ گسترده ی صورت گرفته در حوزه ی فرهنگ و هنر و بالاخص صنعت سینمای کشور می باشد.

نفوذی که در پیش از انقلاب اسلامی صورت پذیرفت و پس از انقلاب نیز به سبب غفلت و ناآگاهی و بعضا غرض و مرض برخی از متولیان رسمی فرهنگ و هنر، بالاخص در ربع قرن گذشته بر کم و کیف آن افزوده گردید و در نهایت با نادیده گرفتن تهاجم فرهنگی، شبیخون فرهنگی، ناتوی فرهنگی، جنگ فرهنگی و قتل عام فرهنگی این آشفته بازار فرهنگی کشور را بوجود آورد و موجب شد تا در دوران حاکمیت ژنرال های بنفش دولت یازدهم، جامعه به سمت ولنگاری فرهنگی سوق پیدا نموده و حتی اسباب رجزخوانی موش ها و کُنسرت عمومی و بدون دغدغه ی ایشان در فضاهای جشنواره ای و نمایشگاهی کشور را فراهم سازد. 

از این منظر؛ به همان نسبت که نفوذ، رخنه و رسوخ، می تواند از جانب پلیدی صورت گرفته و اسباب زوال و بدبختی را فراهم سازد؛ می تواند از سوی خیر و نیکی صورت پذیرفته و به تبع آن، فلاح و رستگاری را به ارمغان آورد؛ یعنی به همان ترتیب که شیاطین انس و جن می توانند بر آدمی نفوذ، رخنه و رسوخ نمایند و آدمی را به پستی و بدبختی کشانند؛ روح القدس و فطرت پاک نیز می تواند بر جان آدمی غلبه یافته و نفوذ الهی را متجلی سازد و رستگاری انسان را پدید آورد.

البته در اینجا می بایست بر این نکته توجه داشت که اصولا جایگاه نفس را می توان به عنوان زمینه و مسیر نفوذ، رخنه و رسوخ در ساحت وجودی انسان معرفی نمود؛ جایگاهی که در سه گونه ی اصلی خود، یعنی نفس امارّه، نفس لوّامه و نفس مطمئنّه اسباب بدبختی و یا نیک بختی آدمی را رقم می زند و در این میان می توان عامل اصلی نفوذ شیاطین بر آدمی و به تبع آن حاکمیت نفس امارّه بر پیکره وجودی انسان را ناشی از جهل و نادانی آدمی دانست و در این کارزار و تقابل، تنها عقل است که قادر به ایستادگی در برابر این نفوذ، رخنه و رسوخ می باشد و می تواند اسباب نفوذ الهی را در ساحت وجودی انسان فراهم سازد و در گام نخست، به ساماندهی و تقویت نفس لوّامه اقدام نموده و در گام بعدی، بر حاکمیت نفس مطمئنّه در کالبد وجودی آدمی مبادرت ورزد و انسان را به سبب این نفوذ به جایگاه و مرتبت یَآ أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ تعالی بخشد.

بر این اساس عقل عمومی یک جامعه، ضمن هموار نمودن مسیر نفوذ احکام الهی و سبک زندگی منطبق با آن بر پیکره ی وجودی آحاد ملت، اقدام به گسترش شعاع نفوذ نفس لوّامه در اجتماع پیرامونی خود نموده و در این مسیر ضمن ایجاد تقابلی دایمی با جهل عمومی؛ کارزاری همیشگی را با نفس امارّه در جامعه رقم می زند.